Δυστυχώς, η κουλτούρα του «οι άνδρες δεν κλαίνε» και του «χτύπα σαν άνδρας» είναι ακόμα ισχυρή σε σημαντικά στρώματα του πληθυσμού κι ενίοτε αναπαράγεται από τα Μ.Μ.Ε., παρά τα όποια θεσμικά βήματα έχουν γίνει για την αποδόμηση τέτοιου είδους προτύπων. Ειδικότερα, η κουλτούρα του «μάτσο» άνδρα, ο οποίος δεν ανέχεται «πολλά-πολλά» από την «αδύναμη γυναίκα» και της επιβάλλει τη θέλησή του, είτε με ωμή σωματική βία είτε με ψυχολογική βία, έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία και πρέπει να αλλάξει, αν θέλουμε να πάψουμε να μετράμε θύματα έμφυλης βίας.
Η πλέον διαδεδομένη μορφή γυναικοκτονίας, είναι αυτή που διαπράττεται από άνδρα με τον οποίο μία γυναίκα είχε ή διατηρεί στενές σχέσεις (εραστής, σύζυγος συγγενής). Αντιπροσωπεύει τουλάχιστον το 35% όλων των δολοφονιών γυναικών παγκοσμίως. Οι συγκεκριμένοι φόνοι είναι συνήθως η κατάληξη μιας σειράς βίαιων συντροφικών σχέσεων και έντονης οικογενειακής βίας, συμπεριλαμβανομένης της αιμομιξίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης, του βιασμού και της κακοποίησης, που κλιμακώνονται με την πάροδο του χρόνου μέσα σε μια σχέση και πιθανόν να οδηγήσουν σε γυναικοκτονία.
Κι όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, η συνάντηση του ρατσισμού με τον σεξισμό δεν επιδρά μόνο στα θύματα, αλλά χαρακτηρίζει και τον τρόπο αντίδρασης μέρους της κοινωνίας. Αυτών προηγείται κατά κανόνα ο περίφημος «διορθωτικός βιασμός» (Corrective Rape), από τον «μάτσο θύτη», ιδιαίτερης αγριότητας, που τις περισσότερες φορές οδηγεί στο θάνατο.
Ποια είναι όμως η πρόληψη της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στο έγκλημα αυτό; Ποια η θέση της Αστυνομίας, των ΜΜΕ και του συγκεκριμένου κάθε φορά νομικού συστήματος για την αποκλιμάκωση της ακραίας ρατσιστικής κουλτούρας; Για άλλη μια φορά η γυναικεία υπόσταση και αξιοπρέπεια συνθλίβεται μπροστά στο τηλεοπτικό κέρδος ενός τηλεοπτικού σταθμού. Ο σεξισμός, σε αγαστή συνάφεια με την προτροπή σε έμφυλη βία και μάλιστα σε ακραία μορφή της, όπως είναι το έγκλημα του βιασμού αναδεικνύεται, στο πλαίσιο μιας σεξιστικής ακραίας κουλτούρας. Το ζήτημα είναι η αδράνεια του νομικού μας συστήματος, παρά την κατάφωρη παραβίαση του θεσμικού πλαισίου, παρά την κυρωμένη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και τον Ν. 4604/2019 για «την προώθηση της ουσιαστικής ισότητας των φύλων» και το γεγονός αυτό επισημαίνεται ως εξαιρετικά απογοητευτικό. Αυτό που δυστυχώς όμως, δεν αντιλαμβανόμαστε ως κοινωνία, είναι ότι όσο πιο ρατσιστική γίνεται, τόσο περισσότερο θα «νομιμοποιείται» η έμφυλη βία και θα αυξάνεται η λίστα των θυμάτων..
Σοφία Βαγενά
Γραμματέας Α.ΚΙ.Δ.Α.
Μέλος Δ.Σ Π.Ο.ΑΞΙ.Α & ΕΝ.ΑΞΙ.Α
